Στην απόφαση της 26-3-2015 στην υπόθεση C More Entertainment AB κατά Linus Sandberg (C‑279/13) το Δικαστήριο της ΕΕ έκρινε προδικαστικό ερώτημα σχετικά με την εφαρμογή της οδηγίας 2001/29 επί ζωντανής μετάδοσης μέσω ιστοσελίδας (Live-Streaming) και δέχθηκε ότι η οδηγία δεν εφαρμόζεται όταν ένας τρίτος μεταδίδει το περιεχόμενο αυτό μέσω υπερσυνδέσμου (link) χωρίς την άδεια του δημιουργού.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι ο κάτοχος του δικαιώματος μένει νομικά ακάλυπτος, διότι μπορεί η εθνική νομοθεσία να επεκτείνει το αποκλειστικό δικαίωμα των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών και σε πράξεις παρουσίασης στο κοινό που πραγματοποιούνται απευθείας στο διαδίκτυο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα πραγματικά περιστατικά έχουν ως εξής:
Η C More Entertainment είναι ένας συνδρομητικός τηλεοπτικός σταθμός ο οποίος, μεταξύ άλλων, μεταδίδει απευθείας στον ιστότοπό του, επί πληρωμή, αγώνες χόκεϊ επί πάγου. Το φθινόπωρο του 2007, η C More Entertainment μετέδωσε στον εν λόγω ιστότοπο διάφορους αγώνες χόκεϊ επί πάγου, στους οποίους οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να έχουν πρόσβαση πληρώνοντας το ποσό των 89 σουηδικών κορονών (SEK) (περίπου 9,70 ευρώ) ανά αγώνα. O L. Sandberg δημιούργησε στον ιστότοπό του υπερσυνδέσμους που παρείχαν τη δυνατότητα παρακάμψεως της τεχνικής προστασίας που είχε εγκαταστήσει η C More Entertainment. Μέσω των υπερσυνδέσμων αυτών, οι χρήστες του διαδικτύου μπόρεσαν έτσι να αποκτήσουν δωρεάν πρόσβαση στις μεταδόσεις των δύο αγώνων χόκεϊ που πραγματοποιήθηκαν απευθείας από τη C More Entertainment στις 20 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου 2007. Πριν από τον πρώτο από τους αγώνες αυτούς, η C More Entertainment ζήτησε, τηλεφωνικώς, από τον L. Sandberg να αφαιρέσει τους υπερσυνδέσμους που αυτός είχε τοποθετήσει στον ιστότοπό του, χωρίς όμως επιτυχία. Μετά τον αγώνα αυτό, η C More Entertainment προειδοποίησε εγγράφως τον L. Sandberg για το ότι εκτιμούσε ότι η προσθήκη των υπερσυνδέσμων αυτών είχε προσβάλει τα δικαιώματά της.Κατά τη μετάδοση του δευτέρου από τους αγώνες αυτούς, η C More Entertainment εγκατέστησε έναν τεχνικό μηχανισμό που είχε ως αποτέλεσμα να εμποδίζει κάθε πρόσβαση στη μετάδοση αυτή μέσω των υπερσυνδέσμων που είχε δημιουργήσει ο L. Sandberg.
Ο ως άνω τηλεοπτικός σταθμός άσκησε ποινική δίωξη κατά του Sandberg και η υπόθεση έφθασε στο ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας, το οποίος εκτίμησε ότι από την οδηγία 2001/29 δεν συνάγεται ότι η τοποθέτηση ενός υπερσυνδέσμου σε ιστότοπο συνιστά πράξη παρουσίασης στο κοινό, ωστόσο, η εθνική νομοθεσία προβλέπει συγγενικά δικαιώματα ευρύτερα αυτών του άρθρου 3 παρ. 2 της οδηγίας 2001/29. Συνακόλουθα, το Ανώτατο Δικαστήριο απηύθυνε το εξής προδικαστικό ερώτημα προς το ΔικΕΕ:
«Μπορούν τα κράτη μέλη να παρέχουν στον κάτοχο του δικαιώματος του δημιουργού ευρύτερο αποκλειστικό δικαίωμα, προβλέποντας ότι η παρουσίαση στο κοινό περιλαμβάνει περισσότερες πράξεις από αυτές που διαλαμβάνονται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας [2001/29];»
Στην απάντησή του στο ερώτημα αυτό, το Δικαστήριο έλαβε υπόψη του τα εξής:
Το άρθρο 3 της οδηγίας αυτής, με τίτλο «Δικαίωμα παρουσίασης έργων στο κοινό και δικαίωμα διάθεσης άλλων αντικειμένων στο κοινό», προβλέπει τα ακόλουθα:
«1. Τα κράτη μέλη παρέχουν στους δημιουργούς το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν κάθε παρουσίαση στο κοινό των έργων τους, ενσυρμάτως ή ασυρμάτως, καθώς και να καθιστούν προσιτά τα έργα τους στο κοινό κατά τρόπο ώστε οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση σε αυτά όπου και όταν επιλέγει ο ίδιος.
2. Τα κράτη μέλη παρέχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν τη διάθεση στο κοινό, ενσυρμάτως ή ασυρμάτως, κατά τρόπο ώστε οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση σε αυτά όπου και όταν επιλέγει ο ίδιος:
[...]
δ) στους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, όσον αφορά την υλική ενσωμάτωση των εκπομπών τους, που μεταδίδονται ενσυρμάτως ή ασυρμάτως, συμπεριλαμβανομένης της καλωδιακής ή δορυφορικής μετάδοσης.»
Όπως συνάγεται από το γράμμα της διάταξης, αυτή αναφέρεται στη διάθεση στο κοινό των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, αλλά όσον αφορά την υλική ενσωμάτωση των εκπομπών τους και, συνεπώς, δεν εκτείνεται στην απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο εκπομπών, όπως οι επίμαχες εκπομπές.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε, όμως, ότι η εναρμόνιση που επιδιώκεται μέσω της οδηγίας 2001/29 δεν είναι πλήρης. Μάλιστα, η οδηγία 2006/115 που ρυθμίζει τα συγγενικά δικαιώματα, μεταξύ αυτών και τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, αναγνωρίζει στα κράτη μέλη τη δυνατότητα να προβλέπουν διατάξεις πιο προστατευτικές, όσον αφορά τη ραδιοτηλεοπτική μετάδοση και την παρουσίαση στο κοινό εκπομπών που πραγματοποιούνται από ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, απ’ ό,τι αυτές που πρέπει να θεσπιστούν, σύμφωνα με το άρθρο 8, παράγραφος 3, της οδηγίας αυτής. Η δυνατότητα αυτή συνεπάγεται ότι τα κράτη μέλη μπορούν να παρέχουν, στους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν πράξεις παρουσιάσεως στο κοινό των εκπομπών τους που πραγματοποιούνται υπό συνθήκες που διαφέρουν από αυτές που προβλέπει το εν λόγω άρθρο 8, παράγραφος 3, ιδίως δε εκπομπών στις οποίος οποιοσδήποτε μπορεί να έχει πρόσβαση από όπου αυτός επιλέγει, εξυπακουομένου ότι ένα τέτοιο δικαίωμα δεν πρέπει, όπως προβλέπει το άρθρο 12 της οδηγίας 2006/115, κατ’ ουδένα τρόπο να θίγει την προστασία του δικαιώματος του δημιουργού.
Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο δέχθηκε ότι το άρθρο 3, παράγραφος 2, της οδηγίας 2001/29 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία που επεκτείνει το αποκλειστικό δικαίωμα των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, που διαλαμβάνονται στο εν λόγω άρθρο 3, παράγραφος 2, στοιχείο δ΄, και όσον αφορά πράξεις παρουσιάσεως στο κοινό τις οποίες θα μπορούσαν να συνιστούν μεταδόσεις αθλητικών συναντήσεων πραγματοποιούμενες απευθείας στο διαδίκτυο, όπως οι επίμαχες στην κύρια δίκη, υπό την προϋπόθεση ότι η επέκταση αυτή δεν θίγει την προστασία του δικαιώματος του δημιουργού.
ως
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ελληνικό δίκαιο δεν θεσπίζει ευρύτερη προστασία από το κοινοτικό δίκαιο, αλλά κατ' αντιγραφή της οδηγίας 2001/29, προβλέπεται στο άρθρο 48 παρ. 1 περ. ζ΄ Ν. 2121/1993 ότι οι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί έχουν το δικαίωμα να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν τη διάθεση στο κοινό, ενσυρμάτως ή ασυρμάτως, κατά τρόπο ώστε οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση στην υλική ενσωμάτωση των εκπομπών τους, όπου και όταν ο ίδιος επιλέγει.
Ο
